സങ്കീർത്തനം  147;
സന്തതം സ്തുതിചെയ്യുവിൻ പരനെ 
ഹൃദി ചിന്തതെല്ലും കലങ്ങാതെ 
സന്തതം സ്തുതിചെയ്യുവിൻ പരനെ 

1 സന്തതം സ്തുതിചെയ്യുന്നതെന്തു നല്ലതവൻ ബഹു 
ചന്തമെഴും നാഥനല്ലോ ബന്ധുരാഭൻ താൻ 
ബന്ധുവായോരിവൻ സാലേ മന്തരംവിനാ പണിയു 
ന്നന്ധരായ് ചിതറിയോരെ ഹന്ത! ശേഖരിച്ചിടുന്നു 

2 അന്തരേ നുറുക്കമുള്ള സ്വന്തജനങ്ങളെയവ 
നന്തികേ ചേർത്തണച്ചനുബന്ധനം ചെയ്യും 
അന്ധകാരേ വിളങ്ങുമനനന്തതാരഗണങ്ങളിൻ 
വൻതുകയെ ഗ്രഹിച്ചു പേരന്തരമെന്യേയിടുന്നു 

3 ശക്തിമാനവനധികം ബുദ്ധിമാനതിനാലവൻ 
സത്വഗുണപ്രധാനനായ് സാധുജനത്തെ 
എത്രയുമുയർത്തി ദുഷ്ടമർത്ത്യരെ നിലംവരെയും 
താഴ്ത്തിടുന്നതിനാൽ വാദ്യയുക്തമാം സ്തുതികൊടുപ്പിൻ 

4 അംബുദനികരങ്ങളാലംബരമാകവേ മൂടീ 
ട്ടൻപൊടു ഭൂമിക്കായ് മഴ ചെമ്മേയൊരുക്കി 
വൻമലയിൽ പുല്ലണികൾ സംഭൃതമാക്കിജ്ജനാവ 
ലംബനമായ് മൃഗപക്ഷിസഞ്ചയത്തെ പുലർത്തുന്നു 

5 ഇല്ല തെല്ലമേ പ്രസാദം നല്ല കുതിരയിൻ ബലം 
മല്ലരിൻ ചരണങ്ങളെന്നുള്ളവ തന്നിൽ 
നല്ലപോൽ ഭയന്നു തന്റെ ഉള്ളിലിവന്നായ് പ്രതീക്ഷി 
ല്ലലെന്യേ വസിപ്പവൻ തന്നിലത്രേയവൻ പ്രിയം 

6 ഉന്നതശാലേമേ സീയോൻ വൻനഗരമേ ജഗതാം 
മന്നവനെ സ്തുതിച്ചഭിവന്ദനം ചെയ്‌വിൻ 
നിന്നുടെ തഴുതുകളെ നന്നേയുറപ്പിച്ചിതവൻ 
നിന്നകത്തുള്ള സുതരെയുന്നതനനുഗ്രഹിച്ചാൻ 

7 നിന്നതിരിൽ സമാധാനമൂന്നിയുറപ്പിച്ചു കോത 
മ്പിന്നരുളാൽ തവ തൃപ്തിതന്നരുളിനാൻ 
തന്നുടെ വചനം ദ്രുതം മന്നിലേക്കയച്ചു ഭസ്മ 
സന്നിഭമായ് ഹിമംതൂകി പഞ്ഞിപോലതു ചിതറി 

8 എത്രയും ഘനീഭവിച്ചു രത്തഹിമക്കഷണങ്ങ 
ളിദ്ധരയിലെറിയുമ്പോൾ മർത്ത്യനൊരുവൻ 
ഉത്തമൻ തൻ കുളിരിൻ മുൻപൊത്തു നിൽക്കുമോ സ്വവാചാ 
അത്രയുമവൻ ദ്രവിപ്പിച്ചുൽസ്രുതജലങ്ങളാക്കും 

9 തന്നുടെ വചനം യാക്കോബിന്നുമവൻ 
വിധി യിസ്രേലിന്നുമരുളുന്ന പരമോന്നതനേവം 
അന്യജാതിയോടു ചൊല്ലീട്ടില്ലയവൻ ന്യായമവ 
രൊന്നുമറിയുന്നില്ലവന്നല്ലലുയ്യാ പാടിടുവിൻ